Pound İçin Pound: Barınak Köpekler Yeme Bozukluğumdan Nasıl Kurtuldu?

2024 Yazar: Olivia Hoover | [email protected]. Son düzenleme: 2023-12-17 06:54

Telefonumdaki bir alarm beni üç kez hatırlatıyor ve bilinçli bir nefes almamı sağlıyor. Ben buna “Uyanma Alarmı” diyorum ve bazen duraklamadan kapatıyorum ve Instagram feed'ime göz atmaya ya da biraz pizza yemeye ya da iş hakkında endişe verici bir şekilde endişe etmeye geri dönüyorum. Bu yoğun, anlamsızlaştırılmış ve görünüşte takıntılı bir toplumda, şimdiki andaki farkındalığınızı yavaşlatmaya ve derinleştirmeye yetecek kadar zor. Fakat şimdiki an, umutsuzca hissetmek istemediğiniz bir acı ve acı seviyesi içerdiğinde daha da zorlayıcıdır.

Lisede, babam kendini ölümüne ve iç çamaşırına dökmeye başladığında, bir bağımlıyı sevmiş herkesin çok iyi bildiği acı ve endişeden kurtulmak için can atıyorum. Kalbimi ve zihnimi açmak için berrak, tek fikirli bir devletten vazgeçtim.

Bulimia'yı keşfettim.

Genellikle gece yarısı civarında, fizikselin ötesinde bir şekilde kaba davrandım. Mutfağa gizlice girip bir tane de granola bar aldım, sonra da başka bir ısırık ve sonra bir tane daha. Yakında dişlerim şekerleme, cips ve kurabiyelerden, gündüze dokunmayı hayal etmediğim tüm yiyecekleri eziyordu. Boğazımdan aşağı doğru kaynayan yiyecek hissi ile, ağzım sürekli olarak hareket ediyor, göbeğim daha dolgun ve ikincisiyle daha da sıkılaşıyor, kısa süre sonra sarhoş babamı ve kötü matematik notumu ve beni sevmeyen çocuğu unutuyordum. Yakında dünyaya dikkat ettiğimi unutacağım. Ellerim genellikle fıstık ezmesi ya da parmaklarımı kazdım. Isırıklar arasında çatal veya tabak veya içecek için zaman yoktu. Sadece doldurma arzusu vardı, hemen boşalmaya acil bir ihtiyaç tarafından takip edildi.

İlk kez kustuğumda, hayatımın her alanını, ilişkilerimden rüyalarma ve dişlerime kadar harap edeceğini bilmiyordum. Beş yıl içinde, sadece bilgisayar kâğıdı ve minyatür havuç gibi şeyleri yemekten çok zayıf olan kadınlarla bir rehabilitasyon merkezinde hastaneye yatıp yaşayacağımı bilmiyordum. Çiğ mafsallar, kanlı gözler ve boğazımın ateşi olduğu hissiyle uyanacağımı bilmiyordum ve bu normal olurdu. Sekiz yıl boyunca, bir gece yirmi kere kusmadan önce daha hızlı ve daha sivri bir şekilde büyüdüğümü bilmiyordum.

Yıkıcı bir kilo kaybı yöntemi olarak dışarıdan görünen şey aslında içsel gerçekliğimden kaçmaya yönelik ısrarlı bir girişim, ele alınamayacak kadar büyük görünen düşünceler ve duygulardı. İyileşme, gıdayla olan ilişkimi iyileştirme meselesi ve mevcut an ile ilişkimi iyileştirme hakkında daha az şey olurdu.

Babamı kapatır ve ben çok farklı değildim. Babam acılarını boğazda ve inkar denizlerinde boğarken, parmaklarımı boğazımdan aşağıya dayadım ve yüreğime kadar uzandım. İkimiz de ıstırabımızdan kaçmaya çalışıyor ve savunmasızlığımızı gizliyorduk. Kendimizi tekrar hissetmemek için tekrar tekrar tekrar uyuduk.

Rehabilitasyondan kısa bir süre sonra, San Diego Humane Society'de evsiz hayvanları ile çalışan bir iş buldum. Orada, küçük dozlarda, midem yerine yüreğimde, rahatsızlık için yer açmaya başladım. Ne zaman endişeli, depresyonda ya da bunalımda hissettiğimde, büyük bir köpeği, genellikle bir kucak köpeği olduğuna inandığım bir Pit Bull buldum, ve bende duygun dalgaları benden geçerken, bir çapa gibi iri vücuduna tutunurdum. Varlığımın her molekülü uyuşup kaçmak istediğinde, hissetmeme ve kalmama yardım eder. Yasa dışı bir mevcudiyetle, burada ve şu andan başka bir varlık şekli bilmeyen bir yaratık, kendi korunma yöntemlerimi bırakabilir ve kendi iradem, gerçek, savunmasız benliğimi görmeme izin verebilirim.

İçindeKusurların HediyeleriBrené Brown, ilk biçiminde, “cesaret” kelimesinin kahramanlık ya da dış güçle ilişkili olmadığını, ancak iç gerçekliği ve savunmasızlığıyla anlatıyor. Latince “cor” kelimesinden türemiştir ve başlangıçta “Birinin yüreğini anlatarak zihnini konuşmak” anlamına gelir.

Benim düşünceme göre, burası barınak köpeklerinin yaptığı şey. Vücutlarının dili ile, tüm kalplerini anlatırlar. Bir köpek yalnız kalmak istiyorsa, mesafesini korur. Eğer korkarsa, titriyor ve kuyruğunu tutuyor. Eğer aşk isterse, burnunu parmaklıkların arasından geçirir ve ona ulaşır. O senin kucağına atlar. Sizi karanlık, çorak bir yere ait olmayan bir coşkuyla karşılıyor.

Birkaç yıl önce, yıkık bir Los Angeles hayvan barınağında gönüllü olurken, Sunny adlı on aylık bir kabadayı Pit Bull ile tanıştım. Köpeği olarak istismar edildi ve ihmal edildi. Barınağın arka köşesindeki son kulübede, o kadar sıska olmuş ki gölgesi bile kemikli görünüyordu. Kuyruğu kesildi ve birçok yerde kırıldı, sanki birisi ona çekiç çekti.

Ona her yaklaştığımda sevinçle bağırdı ve namlu çubuklarından namlularını itti. Gözleri çok yoğun bir şekilde ifade edildi, altın ve kahverengi tonlarla doluydu. Sık sık konuşmanın eşiğine, üzücü ama doğru bir şey söylemeye baktı. Önünde diz çöküp parmaklarını kaşıyıp parmaklarını çizmeye, ıslak burnunu öpmeye, ona iyi olacağını söylemesine izin verdim. Vücudunu benim gözümün içine sokarak, gözlerimin içine bakmak için başını bükerek, güneş ışığına gözünü dikti.

Sunny, bir kafese ait olmadığını, dünyanın kendisini hissettirdiği manzaralardan, seslerden ve kokularından ayrı olmadığını biliyordu. Esaretine sahip değildi ya da kendini rahat ettirdi. İşlerin o kadar da kötü olmadığını ya da hayatının ne kadar küçük olduğunu kabul etmemişti. Kalemin barlarına doğru yürüyordu, kalbin gerçeği anlatıyordu.

Bu ıssız ortamda, birçok barınak köpeği bir kafeste sıkışıp kalmış olsaydım davrandım - zihinsel ve fiziksel olarak kötüleştiler. Ama Sunny aslında şifa yolunda adımlar attı. Su kabındaki yansımasından duyduğu korkuyu aştı ve sıcak yaz güneşi içinde hidratlandı. Tekrar yemeğe başladı, ilk kavgasını elimden avucundan alarak. İnsanlardan korkmadan ya da hepimizi birlikte bırakmadan ziyade, Sunny bağlı kaldı.

Sonunda, gerçek ve savunmasız olma yeteneği hayatını kurtardı.

Bence benimkileri de kurtarıyor.

Depresyon ve bulimia'dan elde ettiğim iyileşme, şu an hissettiklerimi (kendisinden geçmek yerine) hissettiğimi anlama becerim üzerine inşa edildi. Kendi korunma yöntemlerimi bırakmak ve yardım istemek. “Cesur” yüzünü düşürmek ve gerçek olanı giymek için. Birisine nasıl davrandığımı sorduğunda dürüst cevap vermek.

Daha çok bir barınak köpeği olmak ve tüm kalbimi anlatmak. Acıdığında bile.

Yazar biyografisi Shannon Kopp, yazarPound için Pound, bir yazar, yeme bozukluğu kurtulan ve hayvan refahı savunucusu. Barınak köpeklerinin daha sağlıklı ve daha neşeli bir yaşam tarzını keşfetmesine yardımcı olduğu San Diego ve Los Angeles boyunca çeşitli hayvan barınaklarında çalıştı ve gönüllü oldu. Misyonu, her barınak köpeğinin sevgi dolu bir ev bulmasına yardımcı olmak ve yeme bozuklukları ve hayvan refahı konuları hakkında farkındalık yaratmaktır.

Daha fazla bilgi için web sitesini ziyaret edin www.shannonkopp.comve onu Facebook ve Twitter'da takip et.

Shannon Kopp tarafından sunulan görüntü